BOUWRITUEEL

B o u w r i t u e e l 
​zo doen we dat
15 september 2024 
 
 
Het Wachthuisje heeft vast met een vette glimlach staan te genieten.
Want voor zijn deur gebeurde het!

Tientallen jaren voelde het zich nutteloos en dacht het dat niemand meer naar hem omkeek. ​Zijn staat van zijn werd elk jaar slechter.
En toen, eind vorig jaar, kreeg het ineens bezoek van een paar oude bekenden en mensen van stichting weeshuisjes, een team dat hem blij verraste. Het was benieuwd en vroeg zich af of het hen WEL zou lukken? "Zouden deze mensen mij de grote transformatie geven, en dan ook nog een nieuwe functie?" Zouden zij nu echt doorzetten, en het voor elkaar krijgen? . 

Want, wat weinigen weten is dat hij het enige nog overgebleven exemplaar is van de in totaal 34 identieke brugwachtershuisjes aan de Zuid-Willemsvaart.   
En ook al was het in 1997 gered van de sloop, door oude bekenden, en stond het op een prachtplek tussen de schapen, het was, na decennia niet gebruikt te zijn, echt wel bang dat het uiteindelijk toch gesloopt zou worden. 

Maar nu leek alles toch te gaan veranderen, hij merkte het ook aan de eigenaren. Zij leken het initiatief van de stichting, om mij te delen met veel meer mensen uit Den Dungen, echt te omarmen. En zo werd het de afgelopen maanden ineens met veel liefde en aandacht opgeknapt door mensen uit de omgeving die er verstand van hadden. Voor het eerst in zijn bestaan kreeg het huisje isolatie en werd het warmer en warmer en werd het mooier en mooier. Hij kon zijn geluk niet op. Hij kreeg een nieuw vloertje, nieuw dak, nieuw raampje, en werd geschilderd. En als kers op de taart werd zijn hele binnenruimte helemaal van hout gemaakt. Door twee mannen met gouden handjes! Ook het plafond. Een nieuwe huid, zo voelde het. 

Het huisje werd er verlegen van toen het begreep dat alle bouwers dit allemaal kosteloos voor hem deden. Al die uren, al dat werk! Hij was stiekem echt heel trots op die mevrouw van Stichting Weeshuisjes die de kar trekt van dit initiatief en zorgde dat iedereen het leuk vond om bij te dragen. Ook was het onder de indruk van de eigenaren die zo gastvrij waren voor iedereen die meebouwden.

En toen was het dan zover: 15 september 2024.
Hij kreeg een eigen vlag met een logo WACHTHUISJE. Er lagen ansichtkaarten met zijn foto. Het leek wel een geboortekaartje.  
Om 11 uur kon het zijn ogen niet geloven. Want voor zijn neus stond ineens een hele actieve betrokken erfgoedgemeenschap. Zijn reddingsbrigade noemde ze zichzelf en vele vele fans. Er stond wel meer dan een man of vijftig. Allemaal mensen die voor hèm kwamen. Een feestdag. Alleen maar trotse blije gezichten en ze hadden het zichtbaar leuk samen. 

Wat hem opviel was dat er een oude man van in de negentig naast de deur in een stoel zat. De hele middag. Het huisje grinnikte in zichzelf. Het was de kleinzoon van de eerste brugwachter. Een oude bekende die zich weer ontfermde  het huisje en sterke verhalen vertelde over zijn brugwachtersfamilie. Dat voelde heel vertrouwd.

Er gebeurde van alles achter elkaar wat van betekenis was. Wat hij nog kon herinneren was dat de eigenaresse degene was die zijn vlag als eerste ophing aan zijn muur. Hij voelde zich feestelijk geopend. 
Het huisje moest een traantje laten toen vervolgens zijn hele leven aan hem voorbij ging. Want één voor een vertelde iemand een verhaal, over hoe ze hem hadden ontmoet en wat ze voor hem hadden gedaan en wat hij of zij voor hen had betekend.
De "redders" van 1997, en die van 2024, de voormalige eigenaren van de plek waar hij nu stond, de zoon van de laatste brugwachter, de kunstcommissie, de vrouw van stichting weeshuisjes, de bouwers.  
En toen ging het verleden over in het heden en werd de toekomstige nieuwe bestemming aangekondigd en ingeluid met zelfgebakken appeltaart. Twee sprankelende vrouwen uit de buurt, die hem de dag ervoor mooi hadden ingericht, beloofden ten overstaan van iedereen, dat het weer bezoek gaat krijgen. Inwoners uit de hele Gemeente Gestel mogen gratis een dag van hem genieten. Mensen die zin hebben om hier even pauze te nemen, uit te rusten. Midden in de natuur. Nou! Dat leek hem wel wat! Het huisje reageerde meteen en straalde als nooit tevoren. Aantrekkingskracht noemen ze dat ook wel. 

Het bouwritueel eindigde met de officiële opening  in een soort van optocht. De mensen kwamen via de Spurkstraat over een pas gemaakt bruggetje naar het huisje. De mensen vonden het een leuk avontuur en symbolisch goed bedacht!  En hijzelf ervoer dat hij nu een eigen toestroom van mensen had gekregen, los van de toestroom van mensen die de eigenaren het jaar door al regelen. Het huisje voelde zich enorm geliefd en thuis op de plek waar hij naartoe was verhuisd. En de eerste Dungenaren schreven zich al in voor een fijn avontuur in het huisje.